bg
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/09/01
5

اگر صبور بوده اَم به گاه ، گاهِ رفتنَت
بدان عبور کرده اَم زِ بودنَت، زِ هستَنَت
دلِ من، آشیانه یِ پرنده هایِ فصل نیست
برو، نیا، که بعد از این، دلَم رضا به وصل نیست
✍ شیما رحمانی
۲۶/ اردیبهشت/ ۱۴۰۴
شیما رحمانی
کاش
1404/08/27
9

باران بهانه است،
ما می شود این تفرق؛
زِ تصدقِ چتر
✍ شیما رحمانی
۲۷/آبان/۱۴۰۴
شیما رحمانی
تو
1404/08/25
12

به نرگسِ تابنده اَش؛
گریزان شد،
همین که شب؛
رخِ سیمگونِ دلبر دید
✍ شیما رحمانی
۲۵/آبان/۱۴۰۴
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/25
4

او که از عشق سَر دَر نمی آورد
همه احساسِ من به یغما برد
✍ شیما رحمانی
۱۷/امرداد/۱۴۰۲
شیما رحمانی
بابا
1404/08/24
8

حتم دارم؛ در آن دور
بی خبر بود فضا با تَنِ نور
و چو خورشید درخشید به مِهر
خنده ای کرد؛ سپهر
✍ شیما رحمانی
۲۴/آبان/۱۴۰۴

شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/23
20

صبح شد
گونه یِ من تَب دارد
آه

یادم آمد دَمِ صبح
خوابِ بوسه زِ لَبَت؛
ملتهب کرد تمامِ بَدَنَم.
✍شیما رحمانی
۱۱ شهریور ۱۴۰۲
شیما رحمانی
کوچه در سوگ
1404/08/18
17

عبور کرده از نگاهِ منقلبَم؛
هجومِ خسته یِ اشک و
نِشَسته بر دیده
و در کشاکشِ این روزگارِ شریر
دلَم چو میوه یِ کالی؛
که عابری چیده!
✍شیما رحمانی(۱۸ آبان ۱۴۰۴)
شیما رحمانی
تو
1404/08/17
22

داده اَم دل را به دستَت؛
دشنه اَت پنهان نما
بی مروت؛
مفت نَبوَد،
قیمتِ دل؛
جانِ ما
✍ شیما رحمانی
۱۷ آبان ۱۴۰۴
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/15
19

با نگاهَش شانه زد؛ مویِ غزل هایِ مَرا
لعنتی آمد که شورِ شعر؛ چشمَم تَر کند
✍ ۲۲ تیرماه ۱۴۰۲
شیما رحمانی
تو
1404/08/15
49

باز شب شد یادِ تو، من را صدا زد نازنین
باز آوایِ سکوت دَر زد به گوشم، پُر طنین
غم اگر چه تلخ اما؛ از تو باشد دلنشین
جانِ دل قدری بمان و در بَرِ این دل، نِشین

شیما رحمانی
کوچه در سوگ
1404/08/13
10

فصلِ بی واژه سرودن؛
فصلِ سردِ زندگی بود
آرزویِ با تو بودن؛
آخرش بیهودگی بود(سَر به سَر بیهودگی بود)
✍ ۲۷ تیرماه ۱۴۰۲
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/12
11

بعدِ او، من با خودم هم دشمنَم
بوته یِ هر عشق را؛ از بَر کَنَم
عشقِ او؛ حالِ دلم بد کرده است
روزگارم را، مردد کرده است
قابِ عکسی از پریشان حالی اَم
از جنونِ عشق؛ دیگر خالی اَم
شیما رحمانی
تو
1404/08/11
11

رو به راه شد حالِ آینه؛ وقتی تو چشمِ تُ گُل کرد
تا که باز ترانه گفتی؛ کاغذ و خودکار، هُل کرد
اما؛
این پریشونی قشنگه، پایِ شعر بی تو می لنگه
قول بده با دل بمونی؛ سینه بی تو تنگِ تنگه
شیما رحمانی
تو
1404/08/09
11

مرا به خانه اَت بِبَر، مُسَکِن است جانِ تو
چو زورَقی شکسته اَم، به گوشه یِ کَرانِ تو
نَظَر به هر طَرَف کنم، فقط بُوَد نشانِ تو
ببین زِ بخلِ ابرها، کویر گشته جانِ من
ببار بر تَنَم که من، حریصَم از لبانِ تو
*******
مرا به خانه اَت بِبَر، که مَسکَن است جانِ تو
به هر طَرَف نَظَر کنم، فقط بُوَد نشانِ تو
ببین زِ بخلِ ابرها، کویر گشته جانِ من
کنون چو زورَقی شدم، به گوشه یِ کَرانِ تو
ببار بر تَنَم که من، حریصَم از لبانِ تو
شیما رحمانی
کوچه در سوگ
1404/08/08
7

آمدی؛
جانَم به قربانَت
ولی؛
آن قدررر دیر
که؛
آرزوهایَم تماما دود شد،
نابوددد شد.
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/07
8

حادثه؛
لبخندِ مغرورِ تو بود
آن که؛
جانَم را گرفت و
پَس نداد
شیما رحمانی
عشقِ حسود
1404/08/05
5

من؛
نه ابرَم که ببارَم
نه کویرِ خشک و تشنه
پیچکَم من
پیچکی که؛
مست و شیدا،
از تَنِ عشق،
رفته بالا
شیما رحمانی
تو
1404/06/25
11

آتشی افتاده در جانَم زِ هُرمِ بوسه اَت
چون شدم صیدِ کلامَت، طعمه ای در خَلسه ا‌َت
کوچه و یادِ تو هر شب؛ غرقه اَم در پَرسه اَت
محمد رضا گلی احمدگورابی
غبار
1404/06/18
12


«به تو اما نمی‌دانم،

نوای ساز تاریکم ،

رسد آیا به گوش تو

و یا آن روح محبوبت ،

شود آگه ز شوق قلب سوزانم»

به تو اما نمی‌دانم پیام عشق پاکم را،

میان رشته های خسته ی تحریر شعرم

خوانده ای یا نه؟

به تو اما نمی‌دانم صدای شب، صدای باد

غم دیرین ناکامی

رسد آیا به گوش تو؟

به تو اما نمی‌دانم

در این خلوت که می‌سوزم

تب دل را، سکوت شب

به جانت می‌دهد پیغام؟

به تو اما نمی‌دانم

سکوتت را که می‌خوانم

طنین بغض بیمارت

شباهنگام می‌آید؟

به تو اما نمی‌دانم

اگر مهتاب شبگیرم

دل از اشکِ فروخفته

به سوی چشم‌های تو

روان باشد، خبر داری؟

به تو اما نمی‌دانم

به آن روزی که دیدارت

نسیم تازه‌ای باشد

نگاهم را، صدایم را

در آغوشت نمی‌گیری؟

به تو اما نمی‌دانم

ولی این آه بی‌پایان

اگر راهی بیابد لحظه ای،

به دامان تو خواهد ریخت!

به تو اما نمی‌دانم

نسیم دشت‌های دور

می‌آید با صدای شب

به رویای سپیدتو؟

به تو اما نمی‌دانم

اگر باران ببارد شب

دل از اندوهِ دیرینه

به سمتت می‌گریزد؟

به تو اما نمی‌دانم

به آن لحظه که آغوشت

پناهی از غم شب‌هاست

نوازش را نمی‌فهمی؟

به تو اما نمی‌دانم

دل از این جاده‌های سرد

به سوی خانه‌ات روزی

سفر خواهد نمود آیا؟

به تو اما نمی‌دانم

اگر این اشک‌های شب

زلالی را به چشمت داد

تو هم هم‌درد می‌مانی؟

به تو اما نمی‌دانم

ولی این عشق جاویدان

اگر در سینه‌ات جایی

بیابد، غم نمی‌ماند!

به تو اما نمی‌دانم

تمام شب، تمام دل

به یادت در تبِ خاموش

نهان با باد می‌خواند!

به تو اما نمی‌دانم

نگاهم را که می‌خوانی

تو هم در عمق این شب‌ها

پر از حسرت نمی‌مانی؟

به تو اما نمی‌دانم

که این باد سرگردان

دل از تنهایی شب‌ها

به سوی خانه‌ات آرد؟

به تو اما نمی‌دانم

در آن اندوه بی‌پایان

خیالت در شب تاریک

صدایم را نمی‌گیرد؟

به تو اما نمی‌دانم

تمام شعر، تمام من

در این بغضی که می‌بارد

در آغوشت نمی‌ریزد؟

به تو اما نمی‌دانم

در آن لحظه که از دوری

جهان خاموش می‌گردد

تو هم در من نمی‌سوزی؟

به تو اما نمی‌دانم

اگر اندوه بارانی

تمام کوچه‌ها را شب

به یادت باز خواهد برد؟

به تو اما نمی‌دانم

ولی در این شب بی‌ماه

همان فانوسِ قلبت روشنایی

به روی این امید افکند

به تو اما نمی‌دانم

اگر این بغض جاویدان

در آغوش تو آرامش

بگیرد، تو نمی‌مانی؟

به تو اما نمی‌دانم

ولی روزی، در آن لحظه

که عشق از سایه‌ی شب‌ها

بجوشد، بشکفد در دل

در آن آغوش بی‌پایان

که از نور و نسیم آکنده‌ست

تو خواهی دید

که این اشکِ دل‌سوخته

نهان در چشمِ شب‌ها نیست...

که در چشمانِ تو جاری‌ست!

«تک‌همسُرا»

به تو اما نمی‌دانم،

اگر این شوق بی‌پایان

به رخسار تو بنشیند،

غم شب‌ را فرو بندد

تعریف«تک‌همسُرا»

یک قطعه‌ ی کوتاه، مستقل، اما هم‌نوا با یک شعر یا اثر اصلی.

مثل یک بند، یک تصویر، یا یک جمله‌ی شاعرانه که با شعر اصلی هم‌حس است، ولی خودش هم می‌تواند به‌تنهایی بدرخشد.

شیما رحمانی
بابا
1404/06/10
23

تولد، واژه یِ گنگی ست به گوشم بعدِ تو،
بابا
جهانم را بگردی نیز، نیابی جُز خودت، یارا
به شَهرَم، شهریاری نیست،
سفرکردی تو بی پروا!
و من ماندم بدونِ تو، در این ماتمکده؛
دنیا
مگر با من نمیگفتی؛
نباشم من، شَوی تنها؟
چرا پس بی صدا رفتی؟
سفر کردی چرا بابا؟